บทที่ 2 2
ใบหน้าคมเข้ม ประดับล้อมกรอบด้วยเคราสากที่ตกแต่งเป็นทรงมองไปยังหลานสาวสุดที่รักของคุณย่าแล้วแสยะยิ้มเล็กน้อย เมื่อหงส์หยก ฟ้าประทาน หรือ หยก วัย 23 ปี หล่อนเป็นคนตัวเล็กเรียบร้อยจืดชืดไร้เสน่ห์ จนเขาไม่อยากมองแม้แต่วินาทีเดียว เพราะมองทีไรก็มีแต่จะทำให้หงุดหงิดใจและโกรธไปมากขึ้นเท่านั้น หล่อนทำงานช่วยเขา ตั้งแต่เรียนจบมาก็มาช่วยดูบัญชีที่ฟาร์ม ยอมรับหล่อนทำงานเก่งละเอียดและรอบคอบ เนี่ยแหละข้อดีของกาฝากน่าเบื่อคนนี้
“แล้วเนี่ยคุณย่าบอกว่าจะมาพรุ่งนี้เช้าแล้วทำไมกลับวันนี้ครับ แล้วใครไปรับย่า หรือยัยจืดไปรับ” เขาถามพร้อมกับมองไปทางหลานสาวสุดที่รักของคุณย่า
“ถ้าย่าไม่บอกแบบนี้จะรู้เหรอว่าโตกพาผู้หญิงหยำฉ่ามาเย็บผ้าที่บ้านย่า” นางโต้สวนกลับ ก่อนจะพูดต่อ “อย่าไปพูดกระทบน้องแบบนั้น”
“แตะต้องไม่ได้เลยนะครับคุณย่า หลานคุณย่าเนี่ย แล้วผมล่ะครับ ผมก็หลานคุณย่า หลานแท้ๆ ไม่ใช่หลานกาฝากสักหน่อย ใช่ไหมยัยจืด” ท้ายประโยคกระแทกเสียงห้วนถามคนที่เอาแต่ก้มหน้า
“ย่าเลี้ยงเรามาไม่ดีใช่ไหมโตก ตาโตกถึงได้พูดจาแบบนี้ ถึงหนูหยกจะไม่ใช่หลานแท้ๆ ในสายเลือดแต่หนูหยกเขาก็เจียมตัว แต่หลานแท้ๆ ของย่าน่ะสิ เลี้ยงดีแค่ไหนก็ยังเป็นคนเลว และหื่น เย็บผ้าไม่เลือกสถานที่”
“คุณย่าอย่าเสียงดังไปครับ ความดันขึ้นเอาได้นะครับ แล้วเนี่ยอะไรครับ โตกก็ผู้ชายมีความต้องการเป็นเรื่องปกติ”
“ย่าไม่ว่าถ้ามันปกติแต่มันแทบทุกวัน”
“เธอฟ้องย่าเหรอยัยจืด” ถามหงส์หยกด้วยความขุ่นเคือง
“ปะ...เปล่านะคะคุณโตก”
“แล้วหมาสองขาที่ไหนมันบอกล่ะ” เขาสวนกลับคนตัวเล็กทันควัน
“หยาบคายอีกแล้วนะตาโตก ย่าสั่งย่าสอนแล้วใช่ไหมเวลาพูดกับคนในครอบครัวให้พูดจาอ่อนโยนและนุ่มนวล ไม่ใช่กระโชกโฮกฮากแบบนี้”
แสงหล้าละเหนื่อยจริงๆ กับหลานชายคนเดียวของตนเอง รึตั้งชื่อว่าขันโตก เป็นภาชนะใส่อาหารของทางเหนือ และนางเองก็เป็นคนเหนือแต่มาแต่งงานกับหนุ่มโคราชเลยได้ตั้งรกรากอยู่นี่กับปู่ของชายหนุ่ม แต่ดูหลานชายตัวดีสิ ไม่มีขันติในใจเอาซะเลย
“ครอบครัวผมไม่มีคนชื่อหยกย่า ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวครับจะเข้าไปในฟาร์ม ส่วนเรื่องวันนี้โตกรู้โตกผิดที่พาผู้หญิงมาเย็บผ้าในบ้านของย่า ต่อไปนี้ผมจะระวังให้มาก ถ้าอยากเย็บผ้าหนักๆ ผมจะไปเย็บข้างนอกไม่ก็บ้านพักที่ฟาร์ม”
“ยังคุยกันไม่จบจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น โตกต้องแต่งงาน ย่าว่าถึงเวลาแล้วย่าอยากอุ้มเหลน”
“อุ้มโตกแต่เล็กแต่น้อยยังไม่พออีกเหรอครับ แล้วจะอยากอุ้มเหลนทำไมตอนนี้ อีกอย่างโตกไม่อยากเย็บผ้าผูกขาด โตกอยากเย็บไปทั่ว”
“ระวังเถอะโรคจะมาหา”
“ไม่เป็นหรอก โตกป้องกันดี ย่าอย่าบังคับผมแต่งงานเลยครับ ถ้าอยากได้เหลนบอกผมสิผมจะเสกให้ แต่ผมไม่แต่งงาน” พูดพร้อมกับยิ้มมุมปากเมื่อคิดอะไรได้ และสายตาของเขาก็ไม่ได้ละไปจากคนตัวเล็กที่นั่งกุมมือตัวเองที่พื้นอย่างเจียมตัว
“หมายความว่ายังไง”
“หมายความว่าโตกจะมีเหลนให้ก็ได้ แต่โตกไม่แต่งงานนะ และโตกมีสิทธิ์เย็บผ้ากับผู้หญิงข้างนอกได้แบบไม่มีลิมิต แต่โตกจะมีเหลนให้ย่าแน่นอน และตอนนี้แหละโตกจะทำเหลนให้ ค้างแล้วต้องเย็บให้สุดซอยใช่ไหมครับ”
“อย่าคิดจะทำอะไรน้องนะโตก” อ่านสายตาของหลานชายออกว่าตอนนี้จะทำอะไร ส่วนหงส์หยกก็แหงนเงยขึ้นสบดวงตาสีเหล็กกล้าของอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยขอตัว
“หยกขอตัวก่อนนะคะคุณย่า คุณโตก” พูดจบก็ลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินก็ถูกรวบร่างอย่างรวดเร็วขึ้นพาดไหล่หนา
ว้าย!
“เนี่ยแหละแม่ของเหลนย่า คนนี้สะอาดแน่ครับย่า และคงเป็นแม่ที่ดีของเหลนย่าได้ดีเชียวแหละ แต่โตกจะไม่แต่งงาน” เขาลุกขึ้นรวดเร็วไปตวัดรวบร่างน้อยขึ้นอุ้มพาดไหล่โดยไม่สนใจอาการดิ้นรนของคนตัวเล็กบนไหล่และคำทัดทานของย่า
“ปล่อยน้องลงเดี๋ยวนี้นะตาโตก”
“ปล่อยหยกลงเถอะค่ะคุณโตก”
หึหึ
“ถ้าปล่อยโตกจะมีเหลนให้ย่าได้ยังไงล่ะครับ สู้อุ้มไปเย็บผ้าตอนนี้ไม่ดีกว่าเหรอครับ เครื่องผมยังร้อนอยู่ด้วยตอนนี้” ว่าจบก็ก้าวเดินอาดๆ ออกไปจากห้องนั่งเล่น ส่วนแสงหล้าก็ได้แต่ลุกขึ้นร้องตะโกนสั่งหลานชายให้หยุด เมื่อหลานชายไม่หยุดและคนที่ถูกอุ้มพาดเหนือไหล่ของหลานชายตัวดีก็น้ำตาอาบคลอมองมาทางนางอย่างขอความช่วยเหลือ
“ย่าขอโทษหนูหยก” นางบอกเสียงแผ่ว เพราะเมื่อคิดแล้วหากว่าขันโตกจะสนใจหงส์หยกและเกิดรักหงส์หยกมันก็ดี นางก็อยากได้เหลนที่เกิดจากหงส์หยกด้วย แต่ไม่คิดว่าพ่อตัวดีจะห่ามบ้าดีเดือดอุ้มไปต่อหน้าแบบนี้ แต่ที่นางปล่อยให้ขันโตกอุ้มเด็กในปกครองของตัวเองไปแบบนั้นไม่ใช่ไม่รู้ไม่เห็นว่าหงส์หยกนั้นคิดมีใจให้กับพ่อตัวดีของตัวเองมาตลอด และนางก็เชื่อว่าขันโตกต้องรักหงส์หยกแน่นอนถ้าได้รู้จักใกล้ชิดสนิทแนบอิงกัน
